به نقل از «تسنیم»

شریان و حاشیه‌هایش! حزبی برای سیاست‌ورزی یا تکرار یک تجربه شکست خورده؟

تاریخ انتشار: ۵ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۳۷۹۲۳۶

۱۱ اسفندماه سال گذشته حزب شریان اعلام موجودیت کرد تا برای انتخابات ۱۱ اسفندماه امسال وارد گود رقابت شود؛ تشکلی که شباهت زیادی به تجربه ۱۷ سال قبل مهرداد بذرپاش و رایحه خوش خدمت دارد. - اخبار سیاسی -

گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- «رقابت درون جریان انقلاب باید باشد تا مجلسی به مراتب بهتر و انقلابی‌تر از مجلس فعلی انتخاب شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

» این سخنان اخیر ابوالقاسم جراره دبیرکل شریان بود که در مجمع عمومی این حزب در سیستان و بلوچستان بیان شد.

از «مبنا» و «شانا» تا «شریان» و شورای وحدت؛ برنامه اصولگرایان برای انتخابات مجلس دوازدهم چیسـت؟

 

11 اسفندماه 1401 سال گذشته نخستین مجمع عمومی شبکه راهبردی یاران انقلاب اسلامی (شریان) در مسجدالنبی(ص) ولنجک تهران با حضور جمعی از نمایندگان مجلس و شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی برگزار شد.

دبیرکل شریان ابوالقاسم جراره نماینده مجلس نهم و معاون پارلمانی دیوان محاسبات در دوره بذرپاش است و از دیگر اعضای سرشناس شورای مرکزی آن می‌توان به سید مهدی هاشمی سرپرست وزارت کشور در دوره احمدی‌نژاد و نماینده مجلس نهم، سمیه رفیعی نماینده مردم تهران در مجلس و حمید رسایی اشاره کرد.

شریان از زمان تأسیس در سال گذشته در حال تدارک ورود به عرصه انتخابات است؛ این حزب سیاسی که به تازگی از وزارت کشور مجوز گرفته است، می‌گوید در بیش از 11 استان کشور دفاتر خود را فعال و اقدام به برگزاری مجامع عمومی کرده است و در تلاش است تا در انتخابات مجلس وارد زورآزمایی شود؛ هرچند تشکیل آن با حواشی همراه بود.

یکی از حاشیه‌های شریان که رسانه‌ها به آن پرداختند، ماجرای مراسم این حزب برای جنایات غزه در مسجد امام صادق(ع) در میدان فلسطین بود که برخی تصاویر آن نشان می‌داد حاضران در آن به بیش از 50 نفر نمی‌رسد! همین مسئله دستمایه برخی روزنامه‌ها شد تا با تیتر «چالش بدنه اجتماعی» به سراغ شریان بروند و این استقبال کم را نشانه شکست آنها در جذب مخاطب بدانند!

اما شاید بزرگ‌ترین حاشیه شریان (چهره‌های نامحبوبی همچون حمید رسایی و حاشیه‌سازی چون معصومه منصوری اصل در شورای مرکزی آن )؛ که بر متن تأسیس آن غلبه دارد، انتساب این تشکیلات به مهرداد بذرپاش وزیر راه و شهرسازی باشد؛ حضور بذرپاش در مراسم اعلام موجودیت این حزب شائبه‌ها درباره وابستگی به وی را بیشتر کرد؛ اگرچه اعضای شریان این مسئله را رد می‌کنند اما حضور چهره‌های نزدیک به وزیر راه یک علامت سوال بزرگ بر سر راه آنهاست و آن هم انتساب به بخشی از بدنه دولت است و می‌توان این حزب را تکرار تجربه هفده سال قبل بذرپاش در تشکیل رایحه خوش خدمت دانست.

میثم نادی مدیرکل روابط عمومی دیوان محاسبات در زمان ریاست بذرپاش، شهرام اشراق، معاون فنی و حسابرسی امور اقتصادی و زیربنایی سابق دیوان محاسبات، فاطمه‌سادات حمیدیان رئیس مرکز توسعه و سیاست‌های راهبردی وزارت راه و شهرسازی و روح‌الله حسین‌زاده مدیرعامل شرکت مادرتخصصی توسعه ایران‌گردی و جهانگردی از چهره‌های نزدیک به بذرپاش در شریان هستند.

در مراسم اعلام موجودیت آنها هم علاوه بر بذرپاش، سید حسین قاضی‌زاده رئیس بنیاد شهید و در مراسم رونمایی از سامانه عضوگیری  آنها، سید محمد حسینی معاون پارلمانی رئیس جمهور حضور داشتند.

** رایحه خوشی که ماندگار نبود!

سال 85 در زمان انتخابات شوراهای شهر سوم و مجلس خبرگان چهارم؛ شاهد سربرآمدن یک تشکیلات نزدیک به دولت با نام «رایحه خوش خدمت» بودیم که متشکل از نزدیکان احمدی‌نژاد بود و در کنار فهرست اصولگرایان برای شوراهای شهر وارد رقابت‌های انتخاباتی شدند.

مهرداد بذرپاش که رئیس ستاد دانشجویی محمود احمدی‌نژاد و از حلقه مشاوران وی در دوره شهرداری بود؛ با جبهه‌ای سیاسی که خود در رأس‌ آن قرار داشت برای فتح ساختمان بهشت و به تبع آن انتخاب شهرداری جدید تلاش می‌‌کرد.

فهرست ائتلاف رایحه خوش خدمت در تهران عبارت‌بودند از: پروین احمدی‌نژاد، امیررضا واعظ آشتیانی، نسرین سلطانخواه، عباس مسجدی، حسن زیاری، خسرو دانشجو، سیدحمید سجادی، مهرنوش معتمدی آذر، حمزه شکیب، مجتبی اعلایی، مسیح مشهدی تفرشی، عباس‌زاده مشکینی، سیدرستم سیدآقاخان و مسعود زریبافان که از این افراد تنها پروین احمدی‌نژاد، حمزه شکیب و خسرو دانشجو که در نهایت به پارلمان تهران راه‌ یافتند.

مهرداد بذرپاش که ریاست این تشکیلات را برعهده داشت از راهیابی به شورای شهر بازماند و بعد از این انتخابات، پرونده رایحه خوش خدمت که فهرستی دولت‌ساخته بسته شد و اکثریت شورای شهر را فهرست ائتلاف اصولگرایان به سرلیستی مهدی چمران در اختیار گرفت.

هرچند رایحه خوش خدمت در مقایسه با شریان از وزن سیاسی بیشتری برخوردار بود و چهره‌های سرشناس‌تری در عالم سیاست آن روز را در خود داشت اما روند شکل‌گیری و تأسیس دفاتر آن و در رأس بودن مهرداد بذرپاش در هردوی آنها  این شائبه را پیش می آورد که شاید داستان مشابهی در جریان است.

انتهای پیام/

منبع: تسنیم

کلیدواژه: انتخابات مجلس دوازدهم مهرداد بذرپاش احزاب اصولگرا رایحه خوش خدمت مهرداد بذرپاش احمدی نژاد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۳۷۹۲۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رئالیسم سیاسی چیست؟

  عصر ایران - رئالیسم سیاسی (political realism) احتمالا قدیمی‌ترین نظریه دربارۀ سیاست بین‌الملل است. پیشینۀ این نظریه را می‌توان در شرح توکیدیدس (thuchydides) دربارۀ جنگ‌های پلوپونزی و نوشتۀ کلاسیک شون تسه (sun tzu) متفکر چین باستان مشاهده کرد.

  جنگ‌های پلوپونزی به مجموعه جنگ‌هایی گفته می‌شود که از 431 تا 403 پیش از میلاد بین اسپارت و آتن وجود داشت. نوشتۀ کلاسیک شون تسه نیز "هنر جنگ" نام دارد که دربارۀ راهبردها یا استراتژی‌های جنگی است. این کتاب تقریبا همزمان با شرح توکیدیدس دربارۀ جنگ‌های پلوپونزی (یا پلوپونز) نوشته شده است.

  از دیگر چهره‌های برجسته در سنت رئالیسم سیاسی می‌توان به ماکیاولی و توماس هابز اشاره کرد. با این حال رئالیسم فقط در قرن بیستم، با انگیزه‌های برآمده از دو جنگ جهانی، به صورت چشم‌انداز مسلط سیاست بین‌الملل درآمد.

  در حالی که ایده‌آلیسم تاکید دارد که "اخلاق" باید راهنمای روابط بین‌الملل باشد، رئالیسم بر پایۀ تاکید بر "سیاست قدرت" و پیگیری "منافع ملی" بنا نهاده شده است. فرض بنیادی رئالیسم این است که "دولت" بازیگر اصلی صحنۀ بین‌المللی یا جهانی است، و چون حکمران است، می‌تواند به صورت واحدی خودمختار عمل کند.

  افزون بر این، پیدایش ناسیونالیسم و ظهور دولت-ملت جدید، دولت را به اجتماع سیاسی همبسته‌ای تبدیل می‌کند که در آن سایر وفاداری‌ها و بستگی‌ها تابع وفاداری به ملت است.

  اندیشمندان رئالیست، مانند تی.اچ.کار و هانس مورگنتا، دربارۀ باور ایده‌آلیستی به "اینترناسیونالیسم" و هماهنگی طبیعی به "جامعۀ جهانی"، موضعی انتقادی داشته‌اند. تی.اچ.کار معتقد بود که ایمان ساده‌لوحانه به "حقوق بین‌الملل" و "امنیت جمعی" در دورۀ میان دو جنگ جهانی، سیاستمداران اروپایی و آمریکایی را از شناخت توسعه‌طلبی آلمان و اقدام برای جلوگیری از آن بازداشت.

  در مقابل، رئالیست‌ها بر این موضوع تاکید دارند که چون اقتداری بالاتر از دولت حکمران وجود ندارد، سیاست بین‌الملل در شرایط "وضع طبیعی" عمل می‌کند و به همین علت دستخوش آنارشی است نه هماهنگی.

  از این منظر، دولت‌ها در جهان مثل "افراد" هستند در جامعه‌ای فاقد دولت. در چنین جامعه‌ای، هیچ منبع اقتدار مشروعی وجود ندارد که بتواند افراد را از تعرض احتمالی به حقوق یکدیگر بازدارد. در جهان واقع نیز عملا چنین منبع اقتداری وجود ندارد.

 اگرچه تشکیل سازمان ملل اقدامی در راستای نقض این توصیف رئالیستی از سیاست بین‌الملل بوده، ولی ناکارآمدی این سازمان در جلوگیری از نقض حقوق بین‌الملل از سوی یک دولت، دال بر این است که توصیف رئالیست‌ها از وجود نوعی آنارشیسم در عرصۀ روابط بین‌الملل کاملا هم بیراه نیست.

  با این حال می‌توان مواردی را هم مثال زد که شورای امنیت سازمان ملل موفق شده به عنوان یک منبع مشروع اقتدار، مانع نقض حقوق یک دولت از سوی دولتی دیگر شود؛ و یا دولتی را از نقض حقوق ملت تحت حکمرانی‌اش بازدارد. بیرون راندن ارتش عراق از کویت در جنگ اول خلیج فارس و نیز ساقط کردن حکومت معمر قذافی برای ممانعت از کشتار مردم لیبی، هر دو با مجوز شورای امنیت سازمان ملل صورت گرفت.

  بنابراین در چنین مواردی، شورای امنیت سازمان ملل مظهر "اقتداری بالاتر از دولت حکمران" است و مانع از پیدایش تام و تمام "وضع طبیعی" در عرصۀ روابط بین‌الملل می‌شود.

  در مجموع به نظر می‌رسد سازمان ملل متحد، وضعیتی مابین توصیفات و انتظارات رئالیست‌ها و ایده‌آلیست‌ها از روابط بین‌الملل ایجاد کرده است. یعنی مانع تحقق کامل توصیفات رئالیست‌ها بوده، ولی انتظارات رئالیست‌ها را چنانکه باید برآورده نکرده است.

  به هر حال مطابق نگرش رئالیسم سیاسی، نظام بین‌المللیِ آنارشیک، نظامی است که در آن هر دولتی مجبور است به خود کمک کند و به منافع ملی خود، که اساسا موجب بقای دولت و دفاع از سرزمین تعریف می‌شود، ارجحیت دهد.

  به همین دلیل است که رئالیست‌ها بر نقش قدرت در مسائل بین‌المللی چنین تاکید شدیدی دارند و می‌خواهند قدرت را بر اساس آمادگی نظامی یا نیروی نظامی‌اش بشناسند.

  البته آنارشی بین‌المللی به معنای درگیری بی‌امان و جنگ بی‌پایان نیست. رئالیست‌ها تاکید دارند که الگوی "درگیری و همکاری" عمدتا با نیازمندی‌های "توازن قوا" هماهنگ است.

این دیدگاه که در پی ایجاد امنیت ملی است، اذعان می‌کند که دولت‌ها وارد اتحادهایی می‌شوند که اگر در برابر یکدیگر به حالت توازن درآیند، ممکن است در بلندمدت صلح و ثبات بین‌المللی را تضمین کنند. اما اگر توازن قدرت به هم ریزد، نتیجۀ احتمالی جنگ است.  

دربارۀ نسبت رئالیسم با "وضع طبیعی" باید این نکتۀ را متذکر شد که رئالیست‌ها معتقدند "نظم بین‌المللی" همان "وضع طبیعی" کلاسیک نیست، زیرا قدرت و ثروت و سایر منابع در میان دولت‌ها به طور برابر توزیع نشده است.

  در واقع بازیگران اصلی به طور سنتی با موقعیت "قدرت‌های بزرگ" هماهنگ شده‌اند. سلسله‌مراتب برآمده از دولت‌ها، که حاصل این وضع است، تا حدی نظمی را به نظام بین‌المللی تحمیل می‌کند، و کنترلی را نشان می‌دهد که قدرت‌های بزرگ از راه بلوک‌های تجاری، "مناطق نفوذ" و مستعمره کردن، آشکارا بر "دولت‌های تابع" اعمال می‌کنند.

  این وضع در دورۀ جنگ سرد به ایجاد نظم جهانی دوقطبی‌ای انجامید که در آن رقابت بین بلوک قدرت ایالات متحدۀ آمریکا و بلوک قدرت شوروی به بیشتر بخش‌های جهان گسترش یافت.

  رئالیست‌ها معتقدند که دوقطبی بودن جهان به حفظ صلح کمک می‌کرد زیرا هزینه‌های نظامی فزاینده منجر به به ایجاد سیستم بازدارندۀ فعالیت هسته‌ای می‌شد؛ بویژه زمانی که در دهۀ 1960 احتمال نابودی حتمی متقابل تشخیص داده شده بود.

  از این رو سلسله‌مراتبی باثبات بر پایۀ مقررات پذیرفته شده و فرایندهای شناخته شده جلوی آنارشی را گرفت و رئالیست‌ها را تشویق کرد تا اندیشۀ تعدیل‌شده‌ای را بپذیرند که آن را "جامعۀ آنارشیستی" نامیدند.  

  رئالیسم سیاسی بر "جدایی سیاست از اخلاق" تاکید دارد. همین تفکیک، مبنای مهم‌ترین انتقادها به این نگرش سیاسی بوده است. منتقدان می‌گویند رئالیسم سیاسی مایۀ مشروعیت رقابت نظامی و جاه‌طلبی قدرت‌های بزرگ و کوچک است. از نظر منتقدان، "سیاست قدرت" جهان را در آستانۀ "فاجعۀ هسته‌ای" قرار داده و در تامین صلح هم چندان موفق نبوده.

  انتقاد دیگر را نظریه‌پردازان فمینیست مطرح کرده‌اند که معتقدند رفتار قدرت‌جویانه و پرداختن به امنیت ملی و قدرت نظامی، همگی بازتاب سلطۀ مردان بر عالم سیاست است که ترجیحاتشان اساسا تجاوزگرایانه و رقابت‌جویانه است.  

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: «ایده‌آلیسم» در سیاست جهانی یعنی چه؟ «وضع طبیعی» ؛ عرصۀ خشونت یا آزادی؟ «سیاست واقعی» چیست؟